توشه ای از توس
ارسال شده توسط Mahdi Movahed-Abtahi در 91/10/4:: 12:34 صبحدکتر سید مهدی موحد ابطحی
پژوهشکده بصیر
چرا توشه از توس می جوییم؟
1. بسیاری بر این باورند که زیارت وظیفه ای است الهی، تعهدی است لازم، وامی است بایسته که بر گردن ایشان بسته، و دستمزد رسالت است و ولایت. به حکم خداوند اَزَلی، مزد رسالت پیامبر مَدَنی؛ مودّت خاندان عَلََوی است که با دستاوردهای گرانسنگِ رسالتِ محمدی همسنگ است. از این رو مصادیق مودت ایشان هم ارزش با مناسک و عبادات اسلامی می گردد و این از مصادیق زیارت قبور امامان معصوم است. اینان آیه قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی[1] را آویزة گوش و هوش کرده اند.
2. برخی حجت خدا را از شعائر الهی و زیارت وی را تعظیم این شعائر و سپاس داشتن یادگار خدایی می دانند و گفتار من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب[2]را به کردار خویش شناسانده اند.
3. عده ای برای توجه و عنایت، یا توسل و شفاعت یا به امید دستگیری و کارگشایی، بر کوبه های در می کوبند و این آیه را به سخن در می آورند که و ابتغوا الیه الوسیله [3]. آنان این حدیث شریف را از حبیب خدا به پیش چشم خویش می بینند: مَن لَجَّ وَلَجَ [4]. و این دو بیت را آویزة گوش و هوش نموده اند:
گفـت پیغمبر اگر کـوبی دَری
عاقبت زان در بُرون آید سَری
آن قدَر در می زنم این خانه را
تـا ببیـنم روی صاحبخـانه را
4. گروهی حیران و آشفته، در آن ایوان رویایی نشسته و بر بالش آرامش تکیه زده، با زبان دل می گویند الا بذکر الله تطمئن القلوب[5].
5. گروهی نالان و افغان، اشک ریزان و چاک بر گریبان، به یاد مصائب امامان، فریاد از بیداد بر آل رسول، و همدردی با گرد مزار این خاندان می گردند: بابی انتم و امی یا آل المصطفی انا لا نملک ان نطوف حول مشاهدکم و نعزی فیها ارواحکم علی هذه المصائب العظیمه الحاله بفنائکم و الرزایا الجلیله النازله بساحتکم[6].آنان یاورانی هستند که زیارت خویش را پاسخ به ندایِ یارخواهیِ هَل مِن ناصِرٍ یَنصُرُنی می دانند و تاسف و ندامت از غیبت خویش در آن زمان و محرومیت از یاری ائمه خویش به ناله و فغان افتاده و به گرد آستان امامان خویش طواف می کنند
6. گروهی از پیادگانِ مَرکب عقل و سواران هُمایِ عشق یک صدا ندا می کنند:
رشته ای بر گردنم افکنـده دوست
می کِشد هر جا که خاطر خواه اوست
7. اما پاسخ من این است:
دیـدم اسیـر نفسـم در دام او نشـستم
زنجیر دست و پایم، مشکل توان پریدن
من عاصی و گنهکار، رویم سیاه و زنگار
صورت به آستانش، خواهم بسی کشیدن
شعر از: غلام
این است معنی آیه فلو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا" رحیما[7] که رحمت و مغفرت پروردگار به واسطه جانشینان کردگار است که درگاه توبه اند و بخشایش، که بندگان به مصداق آیه و ادخلوا الباب سجدا و قولوا حطه نغفر لکم خطایاکم و سنزید المحسنین به پیمودن و گذشتن از آن مامور گشته اند.
........
منبع: موحد ابطحی مهدی. توشه ای از توس. اصفهان، مؤلف 1382، فصل سوم
* اکنون در مشهدم و از زیارت ثامن الأئمه برگشته ام، شعری درباره امام رضا دارم که ان شاء الله در برابر ایشان خواهم خواند تا صِلِه (جایزه) بگیرم.
* چهارشنبه نیز همایش قرآن و علوم پزشکی در بیمارستان امام رضا علیه السلام است که ان شاء الله دو مقاله سخنرانی و پوستر ارائه خواهم داد.
* خدا رحمت کند پدرم را که ارادتمند امام رضا (ع) بود و آبرویی داشت.
[1](بگو من از شما بجز دوستی خاندانم مزدی نمی خواهم)
[2] (چه کسی است که شعائر الهی را پاس دارد ؟ چنین کاری از دلهای پرهیزگار باشد)
[3](و بسوی خدا دستاویز و رساننده ای فراهم کنید)
[4]( هر کس اصرار کرد راه می یابد)
[5] ( آگاه باشید که دلها با یاد خدا آرامش می گیرند).
[6]پدر و مادرم فدای شما باد ای خاندان پیامبر، ما
[7]( اگر آنهایی که به جان خویش ستم نموده اند به نزد تو می آمدند و از خداوند عفو و بخشش می خواستند و پیغمبر نیز برای آنان درخواست بخشایش می کرد، به راستی خدا را بسیار بخشاینده و توبه پذیر می یافتند)
